नेपाली राजनीतिमा सबै नेता पदका लागि लड्छन्, तर केही नेताहरू मूल्य, स्मृति र भरोसाका कारण लडिरहेका हुन्छन्। नेकपा (एमाले)को ११औँ महाधिवेशनमा उपमहासचिव पदका उम्मेदवार आनन्दप्रसाद पोखरेल त्यही दुर्लभ श्रेणीका नेता हुन्, जसको जितको सम्भावना केवल संगठनात्मक अंकगणितमा होइन, लामो समयदेखि संचित राजनीतिक पूँजी, नैतिक बल र जनविश्वासमा आधारित छ। आनन्दप्रसाद पोखरेलको राजनीतिक यात्रा कुनै एक दलको सीमाभित्र सीमित छैन, त्यो समाज, सम्बन्ध र संस्कारसँग जोडिएको छ।

नेता मात्र होइन, शिक्षक र संस्कार बोकेको व्यक्तित्व

सञ्जीव कार्कीका शब्दमा, आनन्दप्रसाद पोखरेल “नेता मात्र होइनन्, स्कुलमा पढाउन आउने शिक्षक पनि हुन्।” यही वाक्यले उनको व्यक्तित्वको मूल आत्मा खोल्छ। मीठो बोल्ने, आत्मीय व्यवहार गर्ने, डर होइन विश्वास पैदा गर्ने—यी गुणहरूले उनलाई बाल्यकालमै जनप्रिय बनाएको थियो।
गाउँले खुलेर भन्थे—
“नेता भनेको आनन्दप्रसाद जस्तो हुनुपर्छ।”
यो लोकप्रियता नारा र प्रचारबाट होइन, व्यवहार र अनुशासनबाट बनेको थियो।

जित–हारभन्दा माथि उभिएको राजनीतिक चरित्र

प्रधानपञ्चको चुनाव जितेर लोकप्रिय बनेका पोखरेल बहुदल आएपछि पनि संघर्षमै रहे। टिकट नपाउँदा थाकेनन्, हार्दा तिक्त भएनन्। जिल्लाभरि घुम्दै सबैभन्दा प्रभावशाली वक्ताका रूपमा उभिनु, पार्टीको पक्षमा जनमत तयार गर्नु—यही निरन्तरताले उनलाई आजसम्म सान्दर्भिक बनाएको छ।

रोचक र गहिरो पक्ष त के हो भने, सञ्जीव कार्की स्वयं फरक पार्टीका कार्यकर्ता हुँदा पोखरेललाई चुनावमा पराजित गराउने समूहमा थिए। बुथ कब्जा, तिक्तता र राजनीतिक कठोरता—सबै भोगे। तर त्यसपछि पनि पोखरेलको आँखामा घृणा होइन, स्नेह देखियो।
“सन्चो–बिसन्चो?”
घर–परिवार, भविष्यका कुरा—यही व्यवहारले कार्कीलाई राजनीति छोड्न होइन, राजनीतिलाई नयाँ आँखाले हेर्न सिकायो।

राजनीतिमा चतुर तर इमानदार नेताको छवि

राजनीतिमा चतुर नहुने नेता टिक्दैनन्, तर इमानदार नहुने नेता इतिहासमा टिक्दैनन्। आनन्दप्रसाद पोखरेल यी दुवै गुणको संयोजन हुन्।
पूर्वमन्त्री, लेखक–विचारक, कृषि विज्ञ, जलस्रोतका ज्ञाता, पञ्चायतकालदेखि नै जोखिम बोकेर सक्रिय राजनीतिज्ञ—यी सबै परिचय केवल कागजी होइनन्, व्यवहारमा प्रमाणित छन्।

उनको राजनीतिक चातुर्य षड्यन्त्रमा होइन, सन्तुलनमा देखिन्छ। असहमति भए पनि सम्बन्ध नतोड्ने, आलोचना भए पनि सम्मान नछोड्ने—यही गुणले उनलाई फरक बनाएको छ।

किन जित्ने सम्भावना बलियो छ ?

आज एमालेभित्र अनुभव, विचार र अनुशासन खोजिएको छ। केवल समूहको प्रतिनिधि होइन, पार्टीको साझा अनुहार चाहिएको छ। पोखरेल त्यही साझा अनुहार हुन्।
यदि यस्ता नेता पार्टीले नछाने, त्यो घाटा व्यक्तिको होइन, पार्टीकै हुनेछ—सञ्जीव कार्कीको यो निष्कर्ष केवल भावनात्मक होइन, राजनीतिक यथार्थ हो।

हो, उनी पूर्ण छैनन्। कमीकमजोरी छन्। तर राजनीति यसैगरी अघि बढ्छ—
पहिले गुण लाउने, अनि गुनासो गर्ने।
योग्यलाई मौका नदिएर पछि पश्चाताप गर्नेभन्दा, आज नै असल, अनुशासित र विचारवान नेताको साथ दिनु बुद्धिमानी हुन्छ।

निष्कर्ष

पत्रकारको हैसियतले म स्पष्ट भन्छु—
आनन्दप्रसाद पोखरेलको जित सम्भावनाको कुरा मात्र होइन, आवश्यकता पनि हो।
आज एमालेले यदि दीर्घकालीन सोच, वैचारिक गहिराइ र नैतिक बललाई प्राथमिकता दिन्छ भने, उपमहासचिव पदका लागि आनन्दप्रसाद पोखरेल एक स्वाभाविक छनोट हुन्।

यो समर्थन व्यक्ति पूजाको होइन,
राजनीतिमा चतुर तर इमानदार नेतृत्वको पक्षमा उभिने निर्णय हो।